Hej chciałam do was napisać bo być może ktoś z was pomoże mi zrozumieć co się ze mna dzieje. Od dwóch dni jestem nerwowa , denerwuje się czesto , jestem w 4 miesiącu ciąży nie przezywałam wczesniej niczego tak dziwnego. Otóż jestem w szcześliwym związku od 3 lat staralismy się o dzidzie . Mój narzeczony deklarujemi miłość ale ja od 2 dni jestem jakas dziwna mam jakies wahania nie chce mi sie nawet do niego iść smutno mi ciagle płacze jak by spadła na mnie jakas kara. Zastanawiam się jak było kiedyś a jak teraz bedzie, czuje jakby brak miłości . Zastanawiam sie czy czuje do niego własnie to coś lecz nigdy nie miałam takiego CZEGOS zawsze byłam uśmiechnieta zadowolona chcetnie oznajmiałam swoje uczucia ale od dwóch dni stałam sie płaczliwa mam watpliwości czuje jak bym była sama. I czy nie było by lepiej jak bym była sama czuje sie samotna zła i smutna mam jzu dosyc tego stanu czy to się zmieni?? czy to tylko hormony czy coś ze mna nie tak jestem załamana
prosze o pomoc bo nie daje rady .

Kochana, to całkiem normalny stan. Jasne, że to burza hormonów. Teraz będziesz tak niestety miewać. Prawie każda z nas to przechodzi w okresie ciąży. Najlepiej jakby nasi panowie chodzili za nami rok w krok i powtarzali jakie jesteśmy piękne, jak bardzo nas kochają i byli na każde skinienie, a jeszcze dobrze by co chwilę pytali co nam trzeba i jak się czujemy i chyba by nam przeszedł ten stan
Przestań się przejmować. Na pewno mąż Cię kocha, więc ciesz się rosnącym brzuszkiem, uśmiechnij się i głowa do góry. Dasz radę. Jestem z Tobą

_________________
06.09.2007
13.07.1999

a ja mam tak mimo że urodziłam juz ponad 5 miesięcy temu.mam takie myśli że nie da się chyba tego opisać. nawet zaczynam żłować tego wszystkiego . tęsknie za moim dawnym życiem. jsk byłam sama.mam wspaniałego męża i córeczke a nie potrafie tego docenić.czuje sie jak jakis odmieniec. denerwuje sie na wszystkich w domu nawet na moja córke.a ons jest taka bezbronna i malutka. najpierw sie wkurzam na nią a potem płacze że jestem beznadzijną matką.myśle ze żałuje że ja urodziła bo ja sie na matke nie nadaje...i to jest coraz gorzj ze mną. nic mnie już tak nie cieszy jak kiedys. brakuje mi mojgo dawnego życia.
dodam jeszcze że zawsze chciałam miec małą córeczke a teraz jak to mam to narzekam. jestem jakas nienormalna.czasem mysle juz nawet o tym najgorszym....

_________________

m24 nie martw sie, to wszystko z czasem sie unormuje, mi tez jest bardzo ciezko mimo iz moja corcia ma juz prawie 2 latka, nie wyobrazam sobie zycia bez niej, ale lapie si en atym ze czasem wlaczam jej bajke i uciekam zeby miec choc sekunde dla siebie, jak mozna uciekac od wlasnego dziecka nie jestes zla mama, wiesz jak moja byla mlodsza zawsze myslalam : przeciez to malenstwo nie bedzie malenstwem zawsze, czas szybko zapierdziela, dzieci rosna, zaczne kiedys sie wysypiac i miec wiecej czasu dla siebie...i teraz z biegiem wielu miesiecy tesknie za tym jak to byla taka kruszyna i wiem ze chetnie bym do tego wrocila, z zycia trzeba brac pelnymi garsciami bo to co bylo juz nie wraca, ciesz sie z chwil w ktorych bylas sama, potem sama z mezem ateraz ciesz sie z kruszynki ktora macie, bo niedlugo to bedzie zupelnie inne dziecko i inny etap w zyciu


karolajn to z czasem minie

_________________

Kurcze, też tak mam od jakichś dwóch miesięcy, już się poważnie zastanawiałam, co ze mną jest nie tak. Powinnam być szczęśliwa jak nie wiem- wreszcie będziemy mieli Dzidziusia, właśnie kupiliśmy dom, mam dobrego , kochającego męża i w ogóle bardzo dobrą rodzinę, która pomaga , jak umie, a ja codziennie ryczę w poduszkę, mam wrażenie, że teraz moje życie się skończy, że coś się zmieni nieodwracalnie, a to, co było , nigdy już nie wróci Mąż też się zrobił nerwowy, bo nie rozumie, czemu ciągle ryczę i narzekam, nie śpię po nocach albo nad czymś dumam. Mam szczerą nadzieję, że to się zmieni po porodzie, nie chciałabym, żeby mój Synek miał taką sfrustrowaną mamę...

_________________
Aniołek 24.08. 2007. (*), Aniołek 9.03.2008. (*)

a ja jestem coraz bardziej nerwowa. denerwuje mnie wszystko.mam taką ochote zostawic to wszystko i uciec gdzies.moj mąż nawet powiedział że moge jechac do swoich rodziców i odpocząć jak mi tu tak źle.i najchetniej bym tak zrobiła..ale pewnie wtedy sie jescze bardziej pogrąże że dziecko zostawiłam.moj mąż uparcie chce za rok juz abysmy sie starali o drugie dziecko.jeszcze niedawno ja tez tego chciałam. ale teraz wiem ze na matke ja akurat sie nie nadaje i mowie mu to.i że drugiego dziecka nie chce miec.a on mowie że nasza coreczka musi miec rodzeństwo aby nie była sama w przyszłości.beznadzieja.no ja juz postanowiłam ze drugie to moze ale za 10 lat...ale najlepiej wcale.nie wiem jak mam sobie z tym wszystkim poradzic. w dodatku czuje sie taka samotna...

_________________