Wiem co czujesz moja mama zmarła jak mój syn miał tydzień, patrzyłam na to jak umiera. Umarła na raka mózgu
w sztpialu sama.......zaczęło się to kilka lat temu, najpierw diagnoza rak macicy, jedna opracja, rok spokoju, potem skierowali nas do POznania na naświetlania, tam przeleżała 6 tygodni, po nich było dobrze, do czasu bóli pęcherza, ja wtedy byłam już w 5 miesiącu ciąży, znowu lampy, ale moja mama powiedziała, że coś poszło nie tak czuła to. Dalej miała silne bóle, musiała być cewnikowana cały czas, ponieważ inaczej cewka moczowa się zarastała, przez to trafiła na odddział nefrologiczny, to już był 7 miesiąc ciązy, w tym czasie nagle zmarła moja teściowa-miała guza nikt o tym nie wiedział.
Moją mame wypisali w stanie dobrym, potem w połowie 8 miesiąca wezwałam do niej pogotowie, bo już w ogóle nie kontaktowała, myślałam, że z tego bólu leki przedawkowuje, pogotowie ze względu na mój stan ją zabrało, po kilku godzinnych badaniach powiedzieli mi, że mam się przgotować, że moja miała przerzut na głowe, trafiła na oddział onkologiczny, ja oczywiście chciałam ją wziąć, załatwiłam domowe hospicjum, ale po już jednoznacznym rozpoznaniu powiedzieli mi, że mam wybierać, albo dziecko albo dźwiganie mamy bo ona już nie wstawała, powiedzieli, że mogę poronić, więc ją tam zostawiłam, obiecałam jej, że ją wezme jak urodze, jedźiłam do niej codziennie 35km, opikowałam sie jak mogłam, w końcu już nie dałam rady i położyłam się w szpitalu, a, że już miałam skierowanie od mojej gin, to nie było problemu, moja mama codziennie głaskała mój brzuch, więc wiedziałam, że czeka....po porodzie małż poszedł do niej powiedzieć, że ma wnuka, podobno tej nocy, miała pierwszą zapaść i jej stan się mocno pogorszył, po 2 dobach wyszłam, pokałam jej Arka, ale tak naprawde nie wiem czy widziała, przyjechałam na następny dzień i popołudniu pojechałam do domu, po godzinie dostałam telefon, że mam lepiej przyjechać, pojechałam, moja mama nie chciała umierać, to były jej ostanie słowa, czuwałam pzy niej na zmiane z moją ciocią tydzień, w dzień śmierci, jak już przyszła godzina zmiany nas, moja ciocia zadzowniła do mnie i powiedziała, że już jest w szpitalu tylko kupi sobie wodę i idzie i ja mam już jechać, pojechałam, wtedy umarła, oby dwie byłyśmy wtedy w szpitalu tylko nie przy niej
Kiedyś myślałam, że Arek urodził się w nieodpowiednim czasie, teraz myśle, że gdyby wtedy nie on, nie wiem jakbym to zniosła, czy się pogodziłam nie wiem, myśle i tęsknie codziennie.
Dobrze, że jest taki wątek na forum i są osoby, które rozumieją.
. Niestety sepsa powalila go w 3 dni, nadal niewiadomo skad sie wzielo zakazenie calego organizmu. Jak tato zachorowal (na poczatku wygladalo to na zwykla grype) bylam na drugim koncu swiata, ja wlasciwie juz od dluzszego czasu przeczuwalam ze stanie sie cos zlego. Czsto nie moglam spac, snily mi sie koszmary, budzilam sie nagle w nocy i chcialam sie pakowac aby wracac do domu. Jednak jak rozmawialam z rodzina to wszystko bylo dobrze, u wszystkich!! Czesto rozmawialam z mama przez skype'a, jednegu tygodnia mama pojechala na tydzien na wakacje z bratem, a tato zostal sam w domu. Wtedy pierwszy raz od dawna dlugo z nm rozmawialam, analizowal swoje zycie byl w trakcie zmiany pracy), mial wiele planow na przyszlosc, ale tez podsumowywwal to co bylo do tej pory. Uslyszalam ze mnie kocha i ja tez mu to powiedzialam (a w sumie nie zdarzalo sie to az tak czesto). Wiecej juz z nim nie rozmawialam. Dostalam maila od brata, ze tato jest chory. Mimo ze wtedy wygladalo to na grype to ja czulam sie po prostu okropnie, na niczm sie nie moglam skupic, polecialam zadzwonic o mamy, mama powiedzialaze tato jest w ciezkim stanie i niewiadomo co mu jest, ale zaby narazie sie nie martwic, robia badania. Z kazdym telefonem bylo coraz gorzej... w koncu mialy byc jakies kolejne wazne wyniki (ktore nic nie wykazaly), ale stan taty byl juz tak zly ze mama powiedziala zebym przyjechala jesli chce si z tata pozegnac. U nich byl dzien, a u mnie 4 nad ranem. Pieniadze mialam na koncie oszczednosciowym do ktorego nie mialam zadnej karty, musialam czekac do rana az otworza banki, to bylo najgorsze 5h w moim zyciu taka totalna denna bezradnosc, czekanie... w koncu wyjelam wszystkie swoje oszczednosci i poszlam kupic bilet. Cala droge mowilam w myslach do taty, modlilam sie zeby wszystko bylo dobrze, powtarzalam ze musi byc silny. Zajechalam poznym wieczorem i juz nie moglam go odwiedzic, mama dala mi jakies leki nasenne wiec w nocy nawet spalam, nastepnego dnia z rana poszlam o odwiedzic, byl juz w glebokiej spiaczce, caly strasznie opuchniety i w tych okropnych sepsowych wybroczynach... w sumie to bym go nie poznala gdyby mi nie powiedziano ze to on. Niby zdarzylam na czas... ale nie moglam go dotknac, ani z nim porozmaiwac (tato wpadl w zapasc jak tylko wyszlam z pokoju i jego smierc ogloszono jakies 20 minut pozniej). Potem bylo okropnie, ale staralam sie byc silna dla niego, dla mamy i brata (mial wtedy 10 lat). Porzucialm swoje zycie zagranica, pojechalam tylko po swoje rzeczy i wrocilam do domu. Nigdy chyba do konca nie zaakceptowala ze juz nie ma mojego taty. W ciaze zaszlam 5 m-cy po jego smierci. On tak bardzo kochal dzieci!!! Wiem, ze bylby bardzo szczesliwy bedac dziadkiem, a moj synek mialby najwaspanialszego dziadka pod sloncem. Bardzo smutne jest dla mnie to, ze nigdy nie bede mogla zobaczyc ich razem. Ani przytulic sie do tego wspanialago mezczyzny ktory byl wspanialym ojcem i przyjacielem, ktory zawsze mnie wspieral i stal przy moim boku. Dzieki niemu jestem jaka jestem.
aż się popłakałam 
