Nie wiem nawet co moglabym napisac....w lipcu juz wiedzialam,ze jestem w ciazy ze w kwietniu utule moje malenstwo....bardzo sie cieszylismy....wszystko przebiegalo idealnie, wyniki wysmienite, objawow praktycznie rzadnych i nagle cisza....nawet nie wiem co dzialo sie w srode tydzien temu....na 12 mielismy badanie, najpierw wizyta z polozna, bylismy z mezem tak bardzo sczesliwi, tak bardzo sie cieszylismy....jeszcze wchodzac do lekarza zartowalismy sobie ze pewnie teraz sie okaze ze beda dwa serduszka(bardzo pragnelismy blizniaki) a okazalo sie ze nie ma ani jednego serduszka.....lekarz byl w szoku, po prostu w szoku, byla cdisza, potem kolejne badanie, inny monitorek....dzien potoczyl sie szybko.....zawiezli mnie na kaminskiego, tzn z mezem pojechalismy najpierw do domu, po rzeczy do szpitala....byl silny, twardy....pamietam ze jak wybieglam od lekarza cala w ropaczy, wybieglam na ulice, nie wiedzialam gdzie ja mam pojsc, gdzie uciec gdzie schowac sie.....usiadlam na krawezniku i tak bardzo plakalam, zadawalam sobie pytanie-DLACZEGO ZA CO?To bylo 3.10.07 dzien urodzin mojej mamy....chcielismy dac jej w ramce zdjecie naszego palenstwa, byla taka szceesliwa ze bedzie babcia, stad wizyta w ten wyjatkowy dzien....Pawel byl przy mnie, byl silny....jednak w domu pekl, tak strasznie plakal w lazience.....kroilo mi sie serce, nie wiedzialam co mam zrobic....tak bardzo cieszylismy sie ta nasza kruszynka....takie plany.....i nagle jedna minuta zmienila caly nasz swiat....
Pojechalismy do szpitala, lekarka ogladajac moje wyniki i diagnoze lekarza-martwy plod....byla w szoku, powiedziala,ze musimy sie zbadac...szlam jakk cien za nia, bez uczuc bez lez....jednak gdzes w glebi marzylam by lekarz sie pomysli, by obok raczek, nozek glowki....serdusszko tez robilo puk puk...szlam tam z nadzieja....ale uslyszalam...PRZYKRO MI....podala mi leki, bym poronila....polozyli mnie, jednak krwawienie nie pojawialo sie, moje malenstwo nie chcialo wyjsc ze mnie.....gdyby to ode mnie zalezalo moglo by tam na zawsze zostac.....Przyjechala mama-jej urodziny.....
(( mieszka poza wroclawiem, rzadko sie widujemy a jej urodziny spedzilismy w szpitalu.....o 20 przyszla lekarka, zabierajac mnie na zabieg......dali welfron a ja dostalam szalu, zaczelam strasznie plakac, tak nie chcialam by mi zabierali moja kruszynke....wiedzialam,ze juz nie bije jej serduszko....ale udawalam sama przed soba ze jest dobrze...ze sie pomylili....
wyszlam na korytarz....pawel mial lzy w oczach....powiedzial kocham cie i poszlam.....lerzalam na tym lozku, przywiazali mnie, pamietam bylo mi tak bardzo zimno, cala sie trzeslam.....jednak nie balam sie, lezalam i odpowiadalamna diesiatki pytan.....powiedzieli ze usne ze nie bede nic czula, nie bedzie bolalo....pamietam ze powiedzialam lekarzowi....NIE OBCHODZI MNIE CZY BEDZIE BOLALO....BARDZIEJ BOLEC JUZ NIE MOZE....powiedzial mi przykro mi, naprawde i nic juz nie pamietam.....
obudzialam sie w lozku....z tego co opowiadal mi potem pawel.....strasznie plakalam, nie mogli mnie uspokoic, zeszly emocje, lekarz mowil ze moje nerwy pozeraly znieczulenie i bali sie dawac wiecdej bo bali sie o serce, ze byli w szoku jak organizm pozeral mi srodek znieczulajacy, usypiajacy.....pamnietam tylko sekund jak pawel powiedzial.....jestm kolo ciebie.....nic wiecej nie pamietam....potem w nocy obudzialam sie, bylam juz sama....calkowicie sama, pusta w srodku.....wiedzialam,ze mojego malenstwa nie ma juz ze mna....ze wroce do domu i juz nic nie bedzie jak wczesniej.....
dzisiaj mija 8 dzien.....jest mi bardzo zle....wiem ze malo dni minelo,ze potrzeba czasu....ja to wiem,zle mojej kruszynki juz nie ma....Nie wiem jakiej plci byla....EMILKA albo STASIU.....nie wiem kim by bylo...nie wiem jak pachnialoby....nie dane mi bylo przytulic....nawet nie poczulam jak sie rusza ale....wiem,ze serduszko bilo i to byl najpiekniejszy widok jaki kiedykolwiek widzialam.....maly czlowieczek i zawsze bede kochala, to byly najcudowniejsze 12 tyg w moim zyciu i wiem,ze moj aniolek o tym wie.....bardzo tesknie i zaluje.....
(nie alkoholem)
