Ptysiok pisze:
DZIECI MAJĄ DZIECI.....tylko pytanie, czy będą potrafiły je wychować, skoro same jeszcze potrzebują opieki.....
To jest po prostu przykre......patologia....
Widzisz... przy okazji, za 3 tyg koncze 17 lat. Wiec na srio blizej mi do 17 niz do 16.
po 2. Nie potrzebuję opieki... I nie jestem dzieckiem...
po 3. Czy bardziej liczy sie to, ile lat ma matka czy to, czy (i w jaki sposób) jest odpowiedzialna za dziecko?
po 4. Nigdy nawet przez myśl by mi nie przeszło, żeby wyrzucić dziecko, bo "zabawka sie znudziła" i jest mi baardzo przykro, że ktokolwiek mógł tak powiedzieć.. takie myślenie jest dla 12-latków. Może to się wydawać, że jestem maluszkiem, że pobawie się i wyrzucę. Ale tak nie jest... nie jestem aż tak bez serca, by to kiedykolwiek zrobić...
po3. Ojciec dziecka ma 20 lat wiec jest pelnoletni i sam może być prawnym opiekunem, a nie moja matka.
Ptysiok to, że mam
17(!!!!!!!!!!!!!!) lat to nie znaczy, że mam 5 i potrzebuję bezwzględnej opieki. Może jestem młoda, to fakt. Ale skąd możesz wiedzieć, że będę złą matką? Że nie będę potrafiła wychować mojego dziecka na dobrego człowieka? Myślę, że za mało mnie znasz, by móc to ocenić..
Nasze 1 dziecko, nie było bezwzględną wpadką. Odkąd poraz 1 zdecydowaliśmy się na współżycie, przemyśleliśmy dokładnie tą ewentualność i oboje doszliśmy do wniosku, że razem sobie z tym poradzimy. A tak na prawdę, wolałabym urodzić teraz ( a jeśli teraz zajdę w ciążę, urodze w wieku 17lat i miesięcy, czyli prawie 18!!) i mieć więcej cierpliwości, siły i werwy do opieki nad dzieckiem, niż urodzić po 30 i już tego nie mieć.. bo wolałabym, by moje dziecko miało matkę, na którą będzie mogło liczyć a nie tlyko taką, która siedzi w fotelu i odpoczywa pół dnia nie mając na nic siły.. Wiele kobiet uważa w ten sam sposób co ja, żałując przy tym, że nie zafasolkowały wcześniej. Myślę, że nie możesz zbyt wiele powiedzieć na mój temat, skoro zupełnie mnie nie znasz, mojego stopnia odpowiedzialności, zdeterminowania oraz charakteru i nie określisz tego, jaką będę matką na podstawie kilku postów, jakie wymieniłyśmy...
j80 jeśli dla Ciebie dziecko jest zmarnowaniem życia, to na prawdę, baardzo Ci współczuję... dla mnie jest największym szczęściem, jakie mogłoby mi się w życiu wydarzyć... Gdyby chciał mi pokazać, że nie powinnam być matką, to dlaczego mi je dał? Może poprostu chciał, bym pomogła przejść przez życie innemu dziecku?
Nie powiedziałam, że pozwoliła. Powiedziałam tylko, że oswoiła się z tą myślą. A jeśli chodzi o poradzenie, to nie masz sie o co martwić... nie jestem sama. Mam wspaniałego mężczyznę, na którego zaaawsze, ale to zawsze mogę liczyć, a jeśli chodzi o dziecko to szczególnie. Przemyślałam to, zanim 1 raz zdecydowałam sie na kontakt fizyczny a potem po wielu rozmowach z Łukaszkiem na 2 próbę.
I to by było chyba na tyle...
Potem, było już coraz lepiej. Coraz bardziej nawet ona chciała wnuczka lub znuczki, a gdy poroniłam wylała prawie tyle samo łez co ja. Jak jej poweiedziałam, że chcielibyśmy postarać się znów, powiedziała tylko że to nasza decyzja,ale wolałaby żebym skończyła szkołę. Wtedy przedstawiłam jej tą wersję myślenia co Wam i "zaakceptowała" wszystko oprócz wyprowadzki do Łukaszka przed 18:)
Przecież Ty jeszcze jesteś dzieckiem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jakie to wyzwanie... Ty jeszcze potrzebujesz dla siebie pomocy, a co dopiero mówić, żebyś sobie poradziła sama z dzieckiem.
