Witajcie!
Chciałabym podzielić się z Wami moimi obawami co do porodu i może uzyskać jakieś pocieszenie
Nie śpię już po nocach, został mi m-c z kawałkiem, coraz bliżej i mój strach jest coraz większy i stałam się płaczliwa 
Nie wiem, ale najbardziej to się chyba boję tego traktowania mnie przez lekarzy i położne. Boję się, że wywalą mi męża z sali, że zostanę sama (choć nie mają do tego prawa, ale wiadomo jak to jest z przestrzeganiem praw pacjenta w naszych polskich szpitalach...), a sama to chyba zwariuję. Boję się, że będą na mnie krzyczeć, że będzie nerwowo. Wiem jakie mam prawa, a mimo wszystko boję się, że jak przyjdzie co do czego, to będę znosić ubliżanie mi i złe traktowanie, bo nie jestem z tych pyskatych, co to potrafią twardo walczyć o swoje.
Boję się, że natną mi krocze (a nie chciałabym tego, tylko że jak nie mam położnej, która zajmie się ochroną krocza, to nacinanie mam na 99%), po którym nie będę wyglądać już tak, jak kiedyś i seks nie będzie już tak przyjemny jak kiedyś...
Wreszcie boję się bólu i pobytu w szpitalu, a nigdy nie leżałam w szpitalu, niemal mdleję na widok strzykawki...
Kurczę, boję się okropnie i nie pociesza mnie myśl, że tyle kobiet przez to przechodzi i jakoś żyją. Mi się wydaje, że ktoś wyznaczył mi datę śmierci, a mi pozostało tylko odliczać dni. Serio, tak się czuję i sama siebie nastawiam na najgorsze, bo jak przepchać taką dzidzię przez taki otworek...?
Panikuję czy któraś z Was też ma podobne obawy...?
Może to sprawa hormonów? Nie wiem
Może napisze do mnie jakaś mamcia, która już ma "to' za sobą, tak na dodanie otuchy...?
Zobaczysz...im blizej porodu tym mniej bedziesz myslec o bolu i zlym traktowaniu, a wiecej o swoim Malenstwie, ktore juz niedlugo przytulisz...
Ja juz bardzo bym chciała, pojść i urodzić, te prawie trzy miesiące będą mi się ciągnełyyyyyyy....
