|
Opowiem Wam moją historię.
To była końcówka września zeszłego roku. Byłam już tydzień po terminie i nic nie wskazywało na rozpoczęcie się porodu.
W końcu mój lekarz zdecydował, że nie ma co zwlekać, bo mam już mało wód płodowych. Trafiłam na patologię ciąży z uczuciem bezradności, no bo przecież nic mi nie dolegało. Przeleżałam bezczynnie półtora doby bez żadnych objawów porodowych, aż w końcu 9 dnia po terminie, rano, coś się zaczęło dziać…
Poszłam do szpitalnego sklepu i juz myślałam, że z niego nie wrócę na własnych nogach. Czułam się bardzo słabo. Udało mi się jakoś wrócić na oddział.
Popołudniu odwiedził mnie mąż. Wychodząc, odprowadziłam Go do drzwi, kiedy odeszły mi wody. Targały mną mieszane uczucia, radości - że nareszcie, strachu, zdenerwowania, cała dygotałam wewnątrz. Później lekarz mnie zbadał, rozwarcia jeszcze nie było, skurczy też, kazano mi odpoczywać, bo wszystko miało się rozpocząć lada chwila. Pierwsze skurcze zaczęły się ok. godz. 19. Ja juz miałam dosyć. Najchętniej wzięłabym tabletkę rozkurczową i poszła spać. Na porodówkę jeszcze nie chcieli brać. Kazali jeszcze odpoczywać, póki przerwy między skurczami długie. Badali co godzinę, bardzo boleśnie, bo szyjka zaczęła się rozwierać. Płakałam z bólu, na co położna stwierdziła: „No to chyba będziemy mieć krzyczącą rodzącą. To dopiero początek, a gdzie tu dalej". Myślałam, że jej przywalę. O północy kazali się spakować i przejść na porodówkę. Skurcze były juz tak silne, że torbę wlokłam za sobą idąc po ścianie.
Na porodówce standard: lewatywa, prysznic i mogłam już zadzwonić po męża. Przyjechał szybko. Był chyba bardziej przerażony ode mnie, ale obiecał wcześniej, że będzie ze mną w tych chwilach (na tyle, na ile da radę).
Na początku skakałam trochę na piłce, ale szybko przestało przynosić mi to ulgę. Skurcze były krzyżowe, bolesne. Zaczynały się w dole kręgosłupa, poprzez brzuch i całe ciało. Za każdym skurczem cała dygotałam z zimna, ale jednocześnie było mi strasznie gorąco. Nie mogłam tego opanować.
Był juz środek nocy. Położna pozwoliła mi się położyć. To był duży błąd. Rozwarcie postępowało wolno: 1cm/godzinę. Nie miałam już sił. Przysypiałam miedzy skurczami. Mąż przysypiał na krześle, obok mnie. Myślałam, że nigdy nie urodzę.
Zaczęło już świtać. W szpitalu przyszła nowa zmiana i nowa położna. Wtedy się wszystko zmieniło. Ryknęła na mnie, "zwaliła" z łóżka i zapytała, ile chcę jeszcze rodzic? Kazała mi iść pod prysznic, dużo chodzić, kucać w czasie skurczy. Rozwarcie było juz prawie całkowite. W czasie skurczu mocno kucałam, ból był nie do zniesienia, czułam jak główka schodzi na dół, darłam się w niebogłosy. Mąż trzymał mnie za ręce, łzy płynęły mi po policzkach.
Rozpoczynała się druga faza porodu. Położyłam się na łóżku. Położna podłączyła mi kroplówkę z oksytocyną i widziałam, jak ubiera się w strój roboczy. Powiedziałam do męża, że bardzo się boje, że nie będę umiała przeć. On pocieszał mnie i wspierał jak tylko umiał. Byłam już u kresu swoich sił. Nagle poczułam jak rozpoczęły się skurcze parte. Czułam jak mój synek się rodzi. Nie umiałam przeć przeponą. Wtedy zjawił się lekarz. Miałam wrażenie jakby spadł z księżyca. Podczas skurczu dusił mi mocno na brzuch, twierdząc, że to pomoże mi szybciej urodzić. Zaczęłam się szamotać i krzyczeć, żeby przestał, ale on kazał mi przeć w taki sposób, żebym brzuchem wypychała jego ręce. Zrozumiałam wtedy, jak efektownie przeć przeponą, żeby szybko urodzić.
Nigdy przedtem nie sądziłam, że samo rodzenie dziecka to już nie boli, tylko trzeba mieć ogromną siłę, żeby wypchnąć dzidziusia na świat. A ta pozycja…! Nogi prawie na głowie zaparte o dwie osoby stojące z boku…
Z każdym skurczem partym mój synek był bliżej mnie. Wiedziałam, że za chwilę Go przytulę do siebie. To dawało mi ogromną siłę. Dziś zastanawiałam się, skąd jej tyle miałam?
Położna zawołała mojego męża, żeby zobaczył, jak wyłania się główka. Spojrzeliśmy na siebie wymownie, bo nie taka była umowa miedzy nami. Oboje nie chcieliśmy, żeby patrzył na ten widok, ale poszedł. (Później mówił, że widział czarne włoski, i że nie sądził, że „tam” jest tak czysto podczas porodu – nie było w ogóle krwi, wody płodowe odeszły kilkanaście godzin temu.)
Z każdym skurczem główka schodziła coraz niżej, a gdy skurcz wygasał cofała się odrobinę. Położna znowu zawołała męża. Było już widać cały czubek maleńkiej główki. I znowu się schowała. Wtedy poczułam nagle ból naciętego krocza. Krzyknęłam przeraźliwie, że chyba pękłam, bo położna wahała się do ostatniej chwili, czy trzeba ciąć, no i ciachnęła. Bolało tylko ułamek sekundy i nie było czasu o tym myśleć, bo nadchodził kolejny skurcz. Jeszcze przedostatnie parcie i główka była na zewnątrz. Czułam dokładnie ją między moimi udami. Wiedziałam, że poród dobiega końca, ale czekanie na ostatni skurcz wydawało mi się strasznie długie. Ostatnie parcie nie wymagało już takiego wysiłku. Poczułam, jak mój synek „wyskoczył” ze mnie, a ogromny brzuch „wpadł do środka” jak galareta.
Spojrzałam na zegar. Była 8:10, 28 września 2007 roku, piątek rano. Na dworzu było zupełnie jasno.
Myślałam, że oszaleję ze szczęścia, nie wierzyłam, że mam już to za sobą, że urodziłam mojego synka.
Spojrzałam między nogi na Jego maleńkie ciałko, jak położna Go wycierała i krzyknęłam: „Dlaczego On nie płacze?”, „Spokojnie, zaraz zacznie”- usłyszałam odpowiedź i wtedy dobiegł do moich uszu najmilszy dźwięk-pierwszy płacz mojego dziecka. Położna pokazała mi Małego do góry i zapytała: „Kogo Pani urodziła ?”, Synka-odpowiedziałam i łzy popłynęły mi po policzkach. Był cudowny. Patrzył na nas wielkimi błękitnymi oczami. Nigdy nie zapomnę tych oczu. Zawsze myślałam, że noworodki rodzą się z zamkniętymi oczami.
Przystawiłam Go do piersi, a On zaczął od razu ssać. Nie mogłam powstrzymać łez. Byłam najszczęśliwsza na świecie. Cyprianek ważył 3700 i mierzył 58 cm. Dostał 9 punktów w skali Agar (-1 za łuszczącą się skórę, bo ciąża była przecież przenoszona).
Czytając to opowiadanie, można odnieść wrażenie, że poród był bardzo ciężki i zostawił traumatyczne wspomnienia. Tymczasem było to dla mnie najcudowniejsze przeżycie, którego nigdy nie zapomnę. Zawsze kiedy to wspominam, łzy wzruszenia napływają mi do oczu. Życzę każdej kobiecie, żeby wspomnienie porodu wywoływało takie wspaniałe emocje.
Dziękuję położnej, która odebrała poród, za to, że potrafiła mnie tak zmobilizować i pomogła przejść przez trudy porodu.
|
o 16.15 Nikodem był już na świecie 
[/url]
